کار ما

داشتم مراقبه امید انجام میدادم

که

یک دفعه یاد شعر سهراب افتادم

این تکش:

ار ما نیست شناسایی "راز" گل سرخ ،

كار ما شاید این است كه در "افسون" گل سرخ شناور باشیم.

پشت دانایی اردو بزنیم.

دست در جذبه یك برگ بشوییم و سر خوان برویم.

صبح ها وقتی خورشید ، در می آید متولد بشویم.

هیجان ها را پرواز دهیم.

روی ادراك فضا ، رنگ ، صدا ، پنجره گل نم بزنیم.آسمان را بنشانیم میان دو هجای "هستی".

ریه را از ابدیت پر و خالی بكنیم.

بار دانش را از دوش پرستو به زمین بگذاریم.

نام را باز ستانیم از ابر،از چنار، از پشه، از تابستان.روی پای تر باران به بلندی محبت برویم.

در به روی بشر و نور و گیاه و حشره باز كنیم.

كار ما شاید این است

كه میان گل نیلوفر و

قرن پی آواز حقیقت بدویم